Eguzkitik elurrera

Hiria ezagutzen jarraitzen dut. Igandean itsasoa ikutu nuen. Egia esan faltan botatzen dudan zerbait da, hiri baten amaiera itsasoa izatea gustoko dut eta bertara iristea batez ere. Hemengo hondartzara joan ginen. Portobello du izena, uste dut bere udalerri bat dela, baina hiriaren barruan. Hondartzaren inguruan ez dago ezer berezirik, baina egun polita izan zen. Eguzkia egin zuen, gure arpegiak gorritu egin ziren eta guzti... Arratsaldean zinemara joan ginen. Pelikula turkiar bat ikusi genuen, ingelesezko izenburua Once upon a time in Anatolia da, ez dakit bertsiozko izena, sentitzen det. Pelikularen inguruan ez daukat asko kontatzeko, egia esan ez dut gomendatzen, oso luzea egin zitzaidan eta oso motela. Normalean niri pelikula motelak gustatzen zaizkit, baina hau oso motela da. Zinematik atera ondoren guztiok sentsazio oso arraro batekin geratu ginen, egia esan ez zitzaigun asko gustatu.

Hemengo bizitza aurrera doa, jende berria ezagutzen ari naiz baina etxea ere faltan botatzen dut. Hasierako udara magikoa desagertu egin da eta elurra egin du bi egunetan. Bi egun nahiko gogor izan dira niretzat. Horretaz gain nire ordenagailua ez da internetera konektatzen eta ez dakit zer gertatzen zaion. Bihar konpontzen saiatuko naiz unibertsitateko tailer batean. Ez dira egun onak niretzat, etxe berrian bakoitza berera doa eta bakarrik sentitzen naiz bertan, eskerrak Clara dudan. Laguntza handia da niretzat. Berari esker jendea ezagutzen ari naiz eta horrek etxeko bakartasuna konpentsatzen du.

Pazientzia da egun hauetan gehien errepikatzen dudan hitza, hori da behar dudana eta berez gutxien izaten dudana. Jomuga berri bat jarri dut abentura hontarako, hiria ezagutu eta ahal dudan ingelesa ikastea bertako jendearekin. Gaur klase bat eduki dut eta astelehenean beste bi. Gaurkoz besterik ez.